Bezruch jest zresztą jak gdyby produktem ubocznym najczęściej przyjętego systemu kompozycyjnego, polegającego na statycznej symetrii. Z prostoty tego systemu wypływa również zwartość i słabe przeważnie rozczłonkowanie trzonu rzeźby. Rodzajem modyfikacji tego jest często spotykane frontalne, nie jako fasadowe rozwinięcie bryły figury, doprowadzające niekiedy aż do płaskorzeźby. Podporządkowanie tematu ikonograficznego pożądanym efektom formalnym jest przyczyną układów, w których proporcje nie wynikają z dążenia artysty do odtwarzania fizykalnej rzeczywistości, ale są wyrazem jego estetycznego poczucia równowagi mas i starania o uwydatnienie partii, które mają dlań szczególne znaczenie . Bywa to głowa, ale często staje się tą partią jakaś inna część rzeźby, zwłaszcza gdy ta jest dekoracyjnie rozczłonkowana i ornamentowana. Jeszcze jedno należy dodać do tej nieco obszerniejszej względu na wyjątkową pozycję artystyczną rzeźby – charakterystyki: szczególną wymowę mają jej niezbyt precyzyjne linie i nie całkiem wyrównane płaszczyzny.
