Skutkiem tego prostota stylu nic nie mówi się o czasie powstania rzeźby. Tego rodzaju rozwiązania plastyczne pojawiały się przed wiekami, ale też nie są rzadkością i w chwili obecnej. Datować świątki można więc jedynie na podstawie wiadomości o nich posiadanych, głównie znajomości życia ich twórców, o ile uda się powiązać je z nazwiskami rzeźbiarzy. Ale i wtedy stajemy przed zagadką uszeregowania dzieł jednego artystów- porządku chronologicznym, gdyż linia rozwojowa rzeźbiarzy ludowych bywa różna: jedni zaczynają od rzemieślniczych naśladowań i dopiero kończą na własnym, wypracowanym stylu ludowym, inni natomiast zaczynają od prymitywnej koncepcji własnej i posuwają się ku wyuczonym formom naśladowczym. Przeważnie jednak rzeźbiarze trzymają się stylu własnego, który staje się czymś stałym, prawie niezmiennym w każdym ich dziele. W ogólnym obrazie polskiej sztuki ludowej rzeźba zajmuje szczególną pozycję. Tworzona zazwyczaj przez działających bez kontaktu ze sobą artystów, nie posiada, poza podstawowymi cechami stylu ludowego, żadnego zwornika.
